Partneralimentatie en misbruik van recht

Partijen waren in 2015 gehuwd. Zij hebben geen kinderen. In 2019 gaan zij feitelijk uiteen. In 2020 spreekt de rechtbank – op verzoek van de vrouw - de echtscheiding uit. De vrouw heeft de de rechtbankop de laatste dag vóór de ingang van de nieuwe wet partneralimentatie, verzocht de partneralimentatie vast te stellen op € 3.000 per maand. Na berekening van draagkracht, behoefte en behoeftigheid stelt de rechtbank partneralimentatie vast op € 1.216 per maand. De rechtbank vindt dat er in dit geval redenen zijn om de alimentatieverplichting te beperken tot vijf jaar na inschrijving van de echtscheidingsbeschikking, omdat de vrouw op ongeoorloofde wijze de alimentatieverplichting van de man twaalf jaar wil laten duren, in plaats van vijf jaar.
Op het moment dat de echtscheiding door de rechtbank werd uitgesproken waren partijen 4 jaar en 10 maanden gehuwd. Indien de echtscheidingsbeschikking direct(binnen de beroepstermijn)zou zijn ingeschreven dan zou de alimentatieduur binnen de termijn van 5 jaar zijn gebleven. Uitsluitend om strategische redenen is de vrouw echter tegen deze beschikking in hoger beroep gegaan, namelijk om ervoor te zorgen dat partijen bij inschrijving van de echtscheidingsbeschikking langer dan vijf jaar gehuwd zijn. Hiermee heeft zij misbruik van recht gepleegd. In de echtscheidingsbeschikking zijn namelijk (naast de echtscheiding) geen andere beslissingen genomen en het staat vast dat de vrouw wenst te scheiden. Zij heeft immers zelf het echtscheidingsverzoek ingediend met de onderbouwing dat het huwelijk van partijen duurzaam is ontwricht. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat het hoger beroep van de vrouw (en daardoor de latere inschrijving van de echtscheidingsbeschikking) er niet toe zou moeten leiden dat de alimentatieverplichting van de man langer voortduurt dan vijf jaar na de inschrijving van de beschikking.
Ook bepaalt de rechtbank dat de partneralimentatie twee jaar na de inschrijving van de echtscheidingsbeschikking op nihil wordt gesteld. Voorop staat namelijk dat op iedereen, voor zover dat mogelijk is, de verplichting rust om in het eigen levensonderhoud te voorzien. Van de vrouw mag verwacht worden dat zij in elk geval na een periode van twee jaar weer in haar eigen levensonderhoud kan voorzien, zoals zij voor het huwelijk ook deed. Partijen zijn relatief kort getrouwd geweest (op het moment van indiening van het echtscheidingsverzoek 4,5 jaar), zij hebben samen geen kinderen gekregen en tijdens hun huwelijk zijn de kansen van de vrouw op de arbeidsmarkt niet negatief beïnvloed. Partijen zijn op latere leeftijd met elkaar getrouwd. Dit betekent dat zij voorafgaand aan het huwelijk ieder al een werkend leven hadden met een bepaald (eigen) inkomensniveau. De vrouw heeft meerdere opleidingen gevolgd en een inkomen verdiend. Dat zij twee recent door haar opgestarte opleidingen niet heeft afgemaakt vanwege persoonlijke omstandigheden en haar (psychische) gezondheid, betekent niet dat van haar niet verwacht kan worden dat zij op termijn weer volledig in haar eigen levensonderhoud gaat voorzien.

Hoewel het alimentatieverzoek van de vrouw dus werd beoordeeld naar oud recht omdat het alimentatieverzoek werd ingediend vóór 1 januari 2020 werd de alimentatieduur verkort. Limitering was onder de oude wet ook al mogelijk als daar gronden voor aanwezig werden geacht. Misbruik van (proces)recht rechtvaardigt in deze zaak volgens de rechtbank Midden-Nederland de limitering.

De uitspraak werd gedaan op 22 januari 2021 en is terug te vinden onder kenmerk: ECLI:NL:RBMNE:2021:138.